Kaibigan, natatandaan mo pa ba kung kailan, saan, bakit at paano nagsimula ang ating samahan? Sariwa pa ba sa iyong alaala ang mga pinaggagawa natin, sa ngalan ng pagkakaibigan? Nararamdaman mo pa rin ba ang saya at lungkot na sinapit natin sa mga panahong iyon? Alam mo pa ba kung ano ang numero mo sa grupo? Kabisado mo pa ba ang lakad-martsa natin? Kakayanin mo pa bang mag “I could kiss your armpit?”
Magdadalawang dekada na. Tayo ay may kanya-kanyang buhay na. Malayo na sa isa’t isa. Bihira na lamang magkita. Marami nang nagbago sa ating buhay at pagkatao. Subalit alam nating may munting bahagi ng ating nakaraan ang mahirap makalimutan... Na sa tuwing naaalala ay nakakapagpapalabas ng ngiti sa ating mga labi.
Kung pansamantala mang nalimot dahil sa tagal na ng panahon at sa kumplikasyon na rin ng buhay, sana sa pamamagitan ng “utak-anak(?!?)” na ito ni Ron, ay manumbalik ang masasayang alaala ng ating barkada noong ating kabataan. Sana kahit papaano ay maramdamang muli ang pagka-mapanganib. Sana kaya pang magpaka-haiskul muli, kahit na ang D13kids ay malapit nang maghaiskul? Sana maalala pang may isang dosena at tatlo pang mga kaibigang kabahagi ng buhay. Sana magawang maisingit pa ring makipagtxt o makipagchat kahit sandali, sa kabila ng nagkukulang nang oras sa trabaho at pamilya. Sana kahit paminsan-minsan ay dumalo sa mga pagtitipon at sabay-sabay balikan ang nakaraan o kahit gawing muli ang mga dating gawi..
Di man kayang tandaan ang bawat alaala.
Sana’y di magawang kalimutan ang isa’t isa...
Matatandaan pa kaya...
O sadyang matatanda na?
